Seul un homme (Paris 13/11/2015 – Peter Callewaert, 22/11/2015)

La nuit, invitant à se reposer,  à dormir,  à travailler, à aimer, à voyager, à rêver,  à ne pas fermer l’oeil, à guérir,  à étudier, a été balayée par une cascade de folle violence.

Paris s’éveille d’une nuit blanche. A tout instant, chacun s’est aperçu de l’heure en vérifiant ses textos, e-mails, son compte Twitter et Facebook ou encore en scrutant l’écran de sa télé, à la recherche de celui qui n’est pas encore rentré.

 

Les rues se remplissent de citoyens abasourdis.  “Nous sortons pour démontrer que l’angoisse ne nous paralysera pas” entendons-nous circuler ou devant les micros des ‘touristes à sensation’. La vie normale s’est pourtant immobilisée : ni bennes à ordures, ni scooters à pizza, les musées fermées, les rues désertées par les  routards et les guides touristiques, leurs parapluies pointés vers le haut.

Beaucoup d’enfants ne comprendront pas la raison pour laquelle leur papa est resté à la maison, faute de taxis, magasins, bars et musées fermés ou encore pourquoi il ne leur a encore jamais lu  autant d’histoires ou passé du temps à jouer avec eux. D’autres enfants, en vain, attendent leur papa ou leur maman qui ne reviendra plus.

 

D’en haut ,  nous avons une très belle vue sur les événements. Nous, ce sont  Dieu, Mohammed, Bouddha et Mère Nature. Pouvions-nous prévoir ces assauts ? Trop juste et trop tard pour intervenir. Quoique , pour pouvoir agir,  il faut que là, en bas, ils croient encore en nous, n’est-ce pas?

Nous n’avons donc pas intercédé et  nous nous trouvons maintenant, tout comme  les spectateurs aux premiers rangs d’un match de tennis, à regarder le chagrin (à gauche), le triomphe (à droite), le chaos (à gauche), les nouveaux plans de lutte (à droite), l’angoisse (à gauche).

E17 – 21/12/2018 – 08:40

twee stromen chaos

haast in een andere richting

wie juist, wie verdwaald

Synchrone hartslag – 14/11/2018

Woensdag 14/11/2018 heb ik om 14u50 een hartslag gezien. Niet de groene, stijgende-dalende lijn op een monitor. Één hartslag. Niet op het papier dat vele levens ziet passeren.

Één hartslag? Ja, één maar. En dan niets meer. Stilleven. In été-indien-groen.

De andere kleuren waren zwart-wit. Zwart is zo’n mooie kleur. Het combineert zo mooi met wit. Voor mij persoonlijk is zwart-wit het mooist bij vogels. Zo heb ik Kieviten leren kennen en zo zijn ze mijn vliegende favorieten geworden.

Vogelaars maken een noodstop als ze iets speciaal zien of vermoeden. Ik voor elke Kievit. Nu stond ik stil op het moment dat ze opvlogen. En probeer je in te beelden: 100 Kieviten stijgen als één wezen op, buitelen zwart-wit in de zon en zetten zich weer neer. Zitten ziet er onzichtbaar zwart uit. Alleen het opvliegen, de sprong – de hartslag – was zonlicht-schitterend-zichtbaar.

Het waren bijlange niet mijn eerste Kieviten. Vreemd dat ze zo snel weer neer zaten. Het was alsof ze op de grond vielen. Ik miste hun zwart-witte dans als een mobiel aan onzichtbare touwtjes. Ik bestudeerde hun zwarte onzichtbaarheid op de akker. Alles stil want tijdens een vogelnoodstop schakel ik altijd de radio uit. En het raam moet open. De herfstzon is aangenaam warm.

Een beltoon gooide een bericht in mijn stilte.

Karla: papa is om 14u50 gestorven.Juul De Cooman, 1929 – 2018

Rimpels – 01/11/2018

Rimpels vertellen oneindig meer dan vlaktes, of het nu over de menselijke huid, landschappen of water gaat.

Rimpels vertellen over het leven van de mooie gerimpelde mens. En die mens heeft heel wat te vertellen, geen bemoeienissen maar verhalen. Verhalen als wegwijzers naar misschien is dat wel iets voor mij.

Rimpels tonen de geschiedenis van het land, dat zich ontspant na het breken van de korst die niet nodig hoeft te herstellen. Rimpels als littekens die het landschap tekenen voor wie graag prentenboeken leest.

Rimpels op het water. Dát is van een heel andere orde. Waterrimpels zijn alive – het woord levend of levendig passen hier niet. Met veel meer wind, worden het golven en dan wordt er voor gewaarschuwd.

Rimpels op het water rimpelen niet ter plaatse, ze rollen. En kunnen niet anders dan sterven op de oever – een zachte dood als het een groene oever is. Een plons breekt de stilte en de spiegel maar de rimpels herstellen de schade.

Ik heb ooit een vlinder zien sterven op het water, echt zoals in Verdronken vlinder van Boudewijn De Groot. Het was tijdens een wandeling langs La Ganière in de Ardèche. Ik liet mijn gezellen verdergaan en bleef tot de laatste rimpeling. De stilte en de spiegel braken amper maar het water rimpelde toch. Het waren de vlindervleugels die het ritme schreven in een verloren poging terug op te stijgen.

De rupsen verder op het pad stelden mij gerust dat de verdronken vlinder zijn leven vervuld had.

Maar nu, pas in 2018, heb ik ontdekt dat rimpels ook  het water kleuren. Tom Linster heeft mij met onwaarschijnlijke foto’s blauw en geel getoond.foto: Ormiston Gorge, Australië – © Tom Linster, 31/10/2018

Ik ga nu op zoek naar de andere kleuren uit de doos, uit de regenboog.

Blauw – Kunstkerk, Bossuit, 22/09/2018

De eerste regen steekt altijd het meest tegen. Omdat we ’s morgens nog niet uit de juiste kleerkast gestapt zijn. Omdat een mens er koude rillingen van krijgt, zeker wanneer een druppel achter de jaskraag in de nek valt. Ik ben onderweg naar ergens waar er geen dak op staat. En het regent!Omdat het regent is alles grijs. Naadloos zoals de zee grijs in de lucht overgaat.

En dan blauw! Het zien duurt een seconde, de gedachte blijft voor altijd…Blauw, blauw, blauw!… The Scene met Blauw in de Lage Landenlijst.

En dan het blauw van de kou.

Mijn verwonderingen zijn niet te tellen maar nu warmen de rillingen mij. Iedereen kijkt en toont, het zien wordt aanstekelijk.

Overal kleurt het blauw. Het is een blauwe dag.

Zoals de dag dat Daniel Tammet geboren is. Een bijzonder man die ik ken door zijn boek Op een blauwe dag geboren. Hij is hoogbegaafd en heeft het Asperger-syndroom. Onbevattelijk slim. Hij kent het getal π van buiten tot 22.541 cijfers na de komma en dan lijkt dit een mediatieke stunt. Maar Daniel Tammet is zo veel meer dan dat. Hij reist de wereld rond en vertelt over zijn autisme-vorm en de werking van zijn brein. Daarvoor leerde hij op één week tijd de Ijslandse taal voor één tv-interview.

En in Ijsland is het ook blauw. Dat toont Tom Linster met foto’s die de muren van een kerkruïne blauw schilderen. Wanneer ik mijn ogen sluit, zie ik nog blauw.

Daniel Tammet vertelde in een Belgisch tv-programma dat hij begrijpt wat er speciaal is aan hem. Dat hij zijn eigen brein ziet functioneren maar dat hij tegelijk beseft hoe sociaal onhandig hij is. Het deed me zo’n groot plezier – in de eerste plaats voor hemzelf – hem te horen verkondigen dat hij het begrip vriendschap heeft begrepen door het lezen van De Kleine Prins.

De Kleine Prins heeft blauw ontmoet vandaag.

Ik heb langs blauwe wegen een grote reis gemaakt – Spitsbergen, Ijsland, de Alpen – met onderweg mooie ontmoetingen.

Falsterbo & beyond

Locaties blijven liggen waar je ze verliet en toch is alles anders.

Niet beter of slechter maar anders. Maar in het geval van Falsterbo twijfel ik want het kan toch nooit beter dan op 03/10/2008 toen de Pimpelmezen door de poten van mijn statief vlogen.

Of nee, zoals 02/10/2007 toen ik met de Moose Patrol de Kolabacken bezette en duizenden Buizerds, Sperwers, Ruigpootbuizerds én Wims Rode Wouwen als vliegen rond ons hoofd hingen. Ja we zaten zeer hoog want met ons hoofd in de wolken en tegelijk ons voeten tussen onze statiefpoten op de grond.

Ik wil niet in slechter of beter rekenen maar anders want je vindt dezelfde weg niet, iemand ontbreekt, Wim Parmentier, 05/03/1963-10/04/2014

met andere gidsen onderweg, harder dan bedoeld uitgesproken woorden schrijven een andere sfeer, enzovoort.

Op het vliegtuig van Kopenhagen naar Brussel sms’t de passagierster naast mij I love you, I am sorry (Ja, ik heb nog scherpe ogen en ik zag het per ongeluk). Ze haast zich met nog een bericht vooraleer alles in vliegtuigmodus moet. Tijdens de offline-vlucht kunnen 2 mensen nu alleen maar interpreteren. Hopelijk komt het goed voor elk, zodat wat beiden achterlaten niet beter of slechter wordt maar anders. Anders in de betekenis van beyond.

Dat woord beyond (= voorbij, aan de overkant van, overheen)  doet iets met mij. Voorbij een markant punt zet het mij in beweging. Meestal telkens opnieuw in beweging.

Ik vlieg boven Falsterbo en het ligt er zoals ik het verliet. Toch ook anders want nu getoond aan wie deze keer met mij reist. De sterke verhalen zijn doorverteld, niet aangedikt want alles is echt gebeurd.

 

Skogskyrkogarden (11/11/2017)

Het bos herbergt de doden en bruist van het leven. Dennenappels zullen vogels en eekhoorns verleiden. Een dode boom laat zich uithollen door bont gekleurde spechten. In de lente zullen de vogels terug zijn; de vlinders ook, na de onechte dood van de rups.

Een graf is een dorpel, een ladder naar de bestemming van de ziel en een spiegel voor de bezoeker. Een eerlijke spiegel die niets vervormt. Je kunt elkaar recht in de ogen kijken. En weten het is goed of alles is gezegd of alles is volbracht of jammer van die keer dat.De boodschapsteentjes zullen niet wegwaaien als een post-it en zo geven de levenden op de dorpel van de ziel ook aan elkaar boodschappen door.Ja, hier is het een geschikte plaats voor de woorden op de steentjes maar praat eerst levend tegen elkaar! Hoe ist? Gaat het? Kan ik je helpen? Laten we dit uitpraten en dan kunnen we weer samen verder, ja toch? Leg het me uit, ik begrijp je niet. Waarom? Ik voel mij hier niet goed bij. Fantastisch deze ongeplande avond samen. Zin om te wandelen?

Ik hurk voor het eenvoudig maar mooi, kleurig graf van Moa. Knutselwerkjes proberen haar leven te voltooien. Achter mij hoor ik een meisje zingen. Opgewekt, zoals een meisje van 5 jaar niet anders kan.Ik glimlach naar Moa en met gesloten ogen zie ik een meisje huppelen door het bos van Skogskyrkogarden.

 

Voorschot

Een voorschot op wat? Nee, niet in geld. Hier zal ik nooit of zelden – let op de omkering van de spreuk – over geld schrijven. Toch al één uitzondering: 7000 euro voor ALS, een indrukwekkend project van pelgrim Jasmine Debels.

Welk voorschot dan wel? Op het leven, meer bepaald op de rest van het leven. Die rest volgt dan nog maar per dag, één dag per dag. Telkens één dag zekerheid: het nu.

En zo kregen 12 jeugdvoetballers en hun coach Ekapol Chanthawong elk evenveel voorschot op de rest van hun leven: elke dag één dag, voor de rest van hun leven.

Ik zit in deze context met nog twee termen in mijn hoofd: Pay it forward en Earn this.

In de film Pay it forward (2000) lijkt het filmisch zo evident en doeltreffend – ondanks de al even filmisch typische tegenslagen, tegenstanders, cynici, enzovoort: als ontvanger van een goeie daad, doe je een goeie daad aan drie personen; deze drie doen het telkens opnieuw voor weer drie anderen, enzovoort.

Wiskundig vertaald betekent dit dat één persoon die een goeie daad ontvangt en die aan drie anderen doorgeeft en zij elk apart aan drie volgende – en dit aan een doorgeeftempo van 2 weken – na 6 maanden voor 1.594.323 personen iets goeds heeft gedaan.

Concreet: 13 personen (=12 jeugdvoetballers + coach) hebben elk een goeie daad gekregen, elk dezelfde goeie daad, nl. duiker Saman Kunan heeft hen zijn leven gegeven.

Dan moeten zij met dertien aan een doorgeeftempo van 2 weken in 2 maand tijd voor 371.293 mensen een goeie daad hebben gedaan.

De Wild Boars hebben mijn uitdrukkelijke sympathie, vandaar dit artikel. Nu zijn ze nog jong, naïef ook maar ze zullen snel volwassen worden. Het verschil met hun leeftijdsgenoten zal gigantisch zijn.

Ieder mens heeft een – of beter gezegd één – levensopdracht. Zij ook, maar laten we niet dom doen, laten we sympathiek blijven en hen hun weg gunnen. Elk hun eigen weg, 13 wegen dus.

Maar dat ze wel hun best doen. Elk hun best. Ze zullen elk even goed zijn, ondanks de verschillen.

Ja, ze moeten hun leven verdienen. Earn this fluistert de stervende kapitein John H. Miller in Saving Private Ryan (1998) aan James Ryan.

’t Was zware kost hé hierboven. Daarom schenk ik jou, beste lezer, dit liedje van Sabrina Starke dat met de tekst perfect aansluit bij mijn kijk op voorschot, pay it forward en earn this: Do for love.

And with it you can never go wrong coz now you know
The next time around
Coz when you call upon it, make sure to pass it on
So go ahead and…

Do for love
Like you can do nothing else no more

Ondertussen zijn de 13 al aan de slag met hun pay-it-forward-reeks. Nu is het aan mij, jou, wij, jullie, zij,…

 

Merci aan Sam Callewaert  & Kris Dams voor de berekening van de pay-it-forward-formule.

Een zwarte bladzijde omgedraaid

Ik zie altijd verbanden tussen datums en mensen. Hier gaat het over heel bijzondere, pijnlijke, tragische, onwezenlijke gebeurtenissen die 100 jaar later een heel mooie, sterke, indrukwekkende, menslievende herdenking en eerbetoon kregen.

21/10/1916-23/11/1916 – 1918 = 171 – 8 => 24/06/2018

Wanneer ik getallen op een rij zet, zie ik gebeurtenissen en nog meer de mensen in alle rollen van deze momenten.

Bovenstaande getallenreeks verwijst naar Denderwindeke, een mooi dorp dat mij evident zeer dierbaar is: via een omweg naar Kreta heb ik er mijn liefde ontmoet, Karla,  de moeder van mijn kinderen en een nieuwe familie waar ik even goed thuis ben als thuis.

Die familie heeft in 1916 zwaar afgezien want Emile De Cleer werd opgeëist en kwam als dwangarbeider in de infrastructuurwerken van het Duitse bezettingsleger terecht. Getekend voor het leven en stil keerde hij terug en stapte terug in zijn leven dat toen nog echt moest beginnen.

Ja, hij keerde terug en nog 162 anderen; acht dus niet. Ik ken die acht niet maar het waren beloften, voor hun familie, voor Denderwindeke, voor Vlaanderen, voor België; voor de maatschappij die jonge krachten als hen nodig had.

Ik ken hen niet maar ze zijn niet anoniem. Ze lieten een boodschap achter die niet vrijblijvend is. Hun boodschap is een vlag.

Een vlag mag en moet aan een vlaggenmast wapperen; een vlag mag en moet mensen achter zich verzamelen maar mag nooit voorgaan in een optocht die oproept tot hysterie.

Deze vlag begon bij 171 lotgenoten, in Denderwindeke brachten op 24/06/2018 dubbel zoveel nabestaanden en dorpsgenoten hulde en nu zal de vlag haar verhaal vertellen aan ruim 220.000 bezoekers per jaar in het In Flanders Field Museum.

En met elke mens meer die bij de vlag stilstaat, is er dubbel zo veel hoop mogelijk. Ik zou dus de vlag aan mijn hele familie kunnen tonen. Elk in zijn leven kan die vlag wel aan 100 mensen tonen, toch?

Een wolk van een…

Nee, niet van een baby. Trouwens, waar komt die spreuk eigenlijk vandaan? Een snelle opzoeking levert mij de jaartallen van 1661 en 1732 op, hetgeen mij hier nu niet interesseert – eerlijk gezegd.

Maar kijk eens! Als deze vredesduif nu niet groot genoeg is!

Ik dank degene die ze gelost heeft.

Zou ze al geland zijn? Waar zou ze geland zijn?

Wie heeft ze nog gezien?

De vogeltrek komt inderdaad terug op gang. Jaarlijks, onweerstaanbaar en instinctief: en toch komt alles in orde.

Laat er hoop zijn – licht is er al genoeg. Er zal hoop zijn want ze overvliegt de hele aardbol.

En ik had geluk met deze waarneming dinsdagavond 26/06 op weg naar huis van het afscheidsfeest van Literaire Creatie in Kortrijk. (Lees ook “Collage” op deze blog.)